برنامه ریزی درسی در آموزش ابتدایی

مناطق مختلف انجام نمی شود، به همین علت آموزش پیش دبستانی را شامل آموزش همگانی نمی دانند. آموزش ابتدایی افراد را برای مقاطع تحصیلی بالاتر ومراحل بالاتر زندگی آماده می کند، به همین علت اگر با کمیت و کیفیت بالاتری انجام شود کمک های زیادی را به دانش آموزان چه در تحصیل و چه در زندگی خواهد کرد. این نوع آموزش اگر در سطح وسیع و گسترده ای انجام شود باعث کاهش و یا ازبین بردن بی سوادی در جامعه می شود. با توجه به اهمیت برنامه ریزی در آموزش، تمامی افرادی که به نوعی با آموزش سرو وکار دارند، چه دانش آموزان و چه دست اندر کاران باید با تمامی جنبه های برنامه ریزی آشنایی عمیقی پیدا کنند. با توجه به نقش آموزش و پرورش در رشد فردی و اجتماعی و تربیت نسل آینده نیاز به برنامه ریزی صحیح و درست در تعلیم و تربیت بیش از پیش برجسته می شود. در گذشته آموزش هایی که به افراد مختلف در موضوعات متنوع داده می شد بیشتر از طریق خانواده ها و به طور کلی به صورت غیر رسمی بود، ولی با گذشت زمان در کشور های مختلف از جمله ایران شرایط به گونه ی رقم خورد که آموزش نیازمند ساختار منظم و برنامه ریزی شده، شد. به این شکل آموزش از حالت غیر رسمی در گذشته فاصله گرفت و به شکل رسمی امروزی خود را نشان داد. برنامه ریزی خود با پیچیدگی هایی که دارد یک خرده نظام محسوب می شود که تأثیر بسیار فراوانی بر نظام کلان تعلیم و تربیت دارد. تحقق هدف های برنامه ی درسی که حاصل برنامه ریزی درسی است در گرو اجرای درست فرایند یاددهی- یادگیری در کلاس درس می باشد. اصول کلی برنامه ریزی درسی در نظام های آموزشی متفاوت اعم از متمرکز، نیمه متمرکز و غیر متمرکز یکی می باشد. این مقاله یک مقاله ی مروری- تحلیلی می باشد که هدف آن فراهم آوردن یک دیدگاه مناسب پیرامون برنامه ریزی صحیح در آموزش ابتدایی می باشد.