نقش واسطه ای تمایزیافتگی خود در رابطه سلامت وجودی با کیفیت زندگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای تمایزیافتگی خود در رابطه سلامت وجودی با کیفیت زندگی انجام گرفت. این پژوهش از لحاظ هدف بنیادی و از نظر روش توصیفی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری کلیه ی دانشجویان کارشناسی دانشگا ه رازی کرمانشاه در سال تحصیلی 98-97 بود که به روش نمونهگیری غیرتصادفی سهمیه ای در نهایت 174 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شد. داده ها با استفاده از مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996)، پرسشنامه سلامت معنوی (آلیسون وپولوتزین، 1892) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود بازبینی شده (اسكورون و فریدلندر، 1982 ) جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی و تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزارهای spss-25 و AMOS-24 استفاده شد. یافته ها نشان داد مسیرهای مستقیم سلامت وجودی به کیفیت زندگی، سلامت وجودی به تمایز یافتگی خود، تمایز یافتگی خود به کیفیت زندگی و مسیرغیرمستقیم سلامت وجودی به کیفیت زندگی با میانجیگری تمایزیافتگی خود معنی دار بودند (P>0/01). یافته های این پژوهش بر اهمیت نقش ترکیبی سلامت وجودی و تمایز یافتگی خود برکیفیت زندگی تأکید دارد.