آزاد سعیدی - کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش، گروه علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، ایران
سلماز فرامرزی گروسی - استادیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور

با پذیرفتن زندگی اجتماعی، همواره این سئوال اساسی که جایگاه تربیت اجتماعی افراد کجاست و اینکه چگونه می توان انسان اجتماعی را تربیت کرد که نه در برابر آسیب های جامعه قرار بگیرد و نه خود برای جامعه آسیبزا باشد مطرح می باشد، امروزه پژوهشگران حوزه تربیتی شیوه ای از تربیت را مورد تاکید قرار می دهند که متمرکز بر تربیت افراد برای زندگی کردن در اجتماع است و آن را امری مهم برای رشد و اعتلای انسان معرفی می کنند، چراکه بسیاری از خواست ها و نیازهای انسان در تعامل و زیست در اجتماع برآورده خواهد شد، در این راستا دین اسلام در میان سایر ادیان الهی و مکتب های بشری نگاه ویژه ای به اجتماع و تربیت اجتماعی افراد دارد و مبانی محکمی در این زمینه معرفی می کند که می تواند راهگشای تربیت اجتماع باشد، با درک این مهم نوشتار حاضر تلاش دارد به بررسی مقایسه ای مفهوم تربیت اجتماعی کودکان از منظر نهج البلاغه، سیره ائمه اطهار و دانشمندان مکتب فرانوگرایی بپردازد.

تربیت اجتماعی، نهج البلاغه، ائمه اطهار، مکتب فرانوگرایی