امیر بادبدست - دانشجوی کارشناسی ارشد، مدیریت آموزشی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

بررسی کردن آسيب هاي اجتماعی و انحرافات اجتماعی يكی از مهمترين موضوعات مورد بحث جامعه شناسی است. در واقع اين موضوع براي هر جامعه و ملتی حائز اهميت است، ولی اهميت دادن به آن به نوع نگرش نظام آموزشی و در کل به نظام دولتی يک جامعه مربوط می شود. يكی از قشرهاي آسيب پذير در حوزه انحرافات اجتماعی، دانش آموزان هستند که با توجه به اين که در يک دوره حساس رشدي هستند و از طرفی هم با توجه به اين که اطراف فراگير پر از نابهنجاري و انحرافات اجتماعی است، خانواده ها و نظام اموزشی بايد به شدت و با تدبير برنامه ريزي هاي که در اين حوزه به عمل می آورند، مراقب دانش آموزان باشند، تا نسبت به آسيب هاي اجتماعی، فراگيران در امان بمانند. گسترش روز افزون آسيب هاي اجتماعی (ترك تحصيل، آلودگی به مواد مخدر، بزهكاري، کجروي اجتماعی، فرار از مدرسه، اعتياد، دزدي، ناهنجاري در جامعه، سرقت، تشكيل گروهاي ضد جامعه و ...) به ويزه در سال هاي اخير در بين دانش آموزان با رشد چشمگيري روبرو شده است. اما چاره جوي و مشكل يابی اين معظل بزرگ نيازمند تعمق و چاره انديشی اساسی از سوي همه دست اندرکاران دولتی و آموزشی است. بايد قبول کنيم که در حوزه تربيت، يكی از نهادهاي تاثيرگذار که با رشد و تعليم دانش آموزان سر و کار دارد، آموزش و پرورش است. اما آيا نظام آموزشی توانسته است دانش آموزان را در بحث مبارزه با آسيب هاي اجتماعی ياري دهد يا نه؟ . با توجه به اين که مدرسه خانه دوم دانش آموز محسوب می شود، همه والدين از نظام آموزشی انتظار دارند که با طرح ريزي برنامه هاي دقيق تر و عملی تر و هم چنين با داشتن راهكارهاي مناسب تر در جهت ياري دادن به دانش آموزان، تلاشی بيشتري از سوي همه ذينفعان آموزشی صورت بگيرد، زيرا هر چقدر در تربيت و آموزش دانش آموزان کوشش هاي بيشتر و بهتري انجام بگيرد، جامعه اي بهتر و سالم تري خواهيم داشت.

آسیب های اجتماعی، پیشرفت تحصیلی، دانش آموزان