سیدعباس رضوی - عضو هیئت علمی گروه علوم تربیتی، دانشگاه شهید چمران اهواز

ظهور و گسترش نسخه جدید بیماری کرونا (کووید - 19) کشورهای مختلف جهان را درگیر کرد و موجب شد بخش های مختلف از جمله مدارس و مراکز آموزش عالی با محدودیت های روبه رو شوند. بسیاری از کشورها برای جبران عدم حضور دانش آموزان در کلاس های درس به آموزش های غیرحضوری یا مجازی به شکل های مختلف روی آوردند. در مقاله حاضر علاوه بر اشاره به تلاش برخی از کشورها در این زمینه، مطالعه ای میدانی روی دبیران و معلمان انجام شده است تا میزان استفاده از شبکه آموزشی دانش آموزان (شاد) توسط آنان مشخص شود و برخی متغیرهای مرتبط نیز در این زمینه مورد مطالعه قرار گیرد. بدین منظور 419 دبیر و معلم دوره های ابتدایی، متوسطه اول و دوم استان خوزستان پرسشنامه محقق ساخته را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی (نظیر تی تک گروهی و مستقل، همبستگی اسپیرمن و تحلیل واریانس یک راهه) تحلیل شد. نتایج نشان داد که معلمان از شبکه شاد برای آموزش مجازی کم تر از متوسط استفاده کرده اند. میزان علاقه معلمان و دبیران و همچنین مهارت آنان در استفاده از فناوری های دیجیتالی بالاتر از متوسط بود ولی باور آن ها به اثربخشی آموزش مجازی پایین تر از متوسط بود. این مطالعه همچنین نشان داد بین معلمان و دبیران زن و مرد در استفاده از اپلیکیشن شاد تفاوت معناداری وجود ندارد. بر اساس دیگر یافته این پژوهش، دبیران دوره متوسط دوم کم تر از معلمان ابتدایی و دبیران متوسط اول از برنامه شاد استفاده کرده بودند. در پایان پیشنهادهایی به منظور تسهیل آموزش مجازی ارائه شده است.

فناوری آموزشی، آموزش مجازی، اپلیکیشن شاد، کووید - 19، معلمان و دبیران