نگاه اجمالی به نقش اگزوزوم ها در ترمیم بافت

درمان بر پایه اگزوزوم به عنوان یک رویکرد جدید برای ترمیم بافت آسیب دیده قابل توجه است. اگزوزوم ها نوعی وزیکول خارج سلولی هستند که در اجسام مولتی وزیکول اندوزومی به وجود می آیند. آنها مترشحه از سلول با قطر حدود 30-100 نانومتر و غشای دو لایه لیپیدی هستند. محتویات اگزوزومی شامل mRNAs، miRNAs و پروتئین هایی است که می تواند از سلول منشأ متفاوت باشد. این نانووزیکول ها یک نقش مهم در ارتباط بین سلولی فرایندهای فیزیولوژیک و پاتولوژیک ایفا می کنند. برخی مطالعات و مدل های پیش بالینی نشان داده اند که اگزوزوم ها می توانند بافت های صدمه دیده را بازسازی کنند. برای مثال، اگزوزوم های مشتق از سلول نوع II آلوئول ممکن است آلوئول آسیب دیده را بهبود بخشند. اگزوزوم های مشتق از سلول بنیادی مزانشیم (MSC) می توانند ترمیم عصبی را به وسیله آنژیوژنز و نوروژنز تقویت نمایند. به علاوه، اگزوزوم هایی که توسط سلول های اندوتلیال مغزی ترشح می شوند می توانند در بازسازی مغز شرکت کنند. اگزوزوم های مترشحه از MSCs یا سرم می توانند زخم های فیبروز کبدی را کاهش دهند. همچنین، اگزوزوم های مترشحه از سلول های پروژنیتور قلبی یا MSCs می توانند عملکرد قلبی پس از انفارکتوس میوکارد را بهبود بخشند. کاربرد اگزوزوم ها برای ترمیم زخم جلدی و اصلاح فولیکول مو گزارش شده است. اگزوزوم ها می توانند به عنوان عوامل محافظ استخوان یا پیش استخوان ساز نیز استفاده شوند. به نظر می رسد اگزوزوم ها از طریق اثرات پاراکرین آپوپتوز را کاهش داده و تکثیر و تمایز سلول های عملکردی را تحریک می کنند. بنابراین، این نانووزیکول ها می توانند برای ترمیم بافت در اندام های صدمه دیده مورد توجه قرار بگیرند.