امیرحسین یزدان بخش - دانشجوی دکتری مهندسی پلیمر- دانشکده ی مهندسی شیمی – پردیس دانشکده های فنی – دانشگاه تهران

تشکیل مانع و افزایش ویسکوزیته مذاب به عنوان دو مکانیزم اصلی بازدارندگی (تاخیراندازی) آتش نانو کامپوزیت های پلیمـری مورد بررسی قرار گرفته است. آنها منجر به تاثیرات ویژه ای بر روی خواص آتش میشوند که در نتیجه بازده تاخیر در شـعله در آزمون های مختلف آتش متغیر است. تشکیل مانع به طور عمده انتشار شعله ( پیک نرخ انتشار گرما ) در گسترش یافتن آتـش را به تاخیر می اندازد، اما بار آتش ( کل گرمای تکامل یافته )، احتراق پذیری یا اشتعال پذیری ( شاخص اکسیژن محدود شـده، UL 94 )را کاهش نمیدهد. به علاوه، این اثر تاخیر در اشتعال با افزایش تابش دهی افزایش مییابد و با کـاهش تـابش دهـی ناپدید میشود. افزایش ویسکوزیته مذاب از چکه کردن جلوگیری میکند، که بسته بـه اولـین آزمـون اسـتفاده شـده مفیـد یـا نامطلوب است. در بعضی تست ها، این اثر غالب میشود، نمونه های خود خاموش شونده به مواد قابل اشتعال تبدیل میشود یـا باعث فتیله میشود. مزایا و محدودیت ها برای بهره برداری از مکانیزم های اصلی تاخیر در اشتعال نانو کامپوزیت های پلیمـری به طور جامع ترسیم شده است. نتیجه گرفته شده است که تشکیل مانع و تغییر ویسکوزیته مذاب در نانو کامپوزیـت هـا بـرای بیشتر کاربردها کافی نیست، اما باید با مکانیزم های اضافی در سیستم های خاص یا در ترکیب با تاخیر انداز (بازدارنـده) هـای شعله دیگر همراه باشد.

اشتعال پذیری ،بازدارندگی آتش ، نانوکامپوزیت های پلیمری