نفیسه لیاقت - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش پایداری پردیس دانشگاه علم و صنعت ایران
عباس ترکاشوند - استادیار و عضو هییت علمی گروه معماری دانشگاه علم و صنعت ایران
سید مجید مفیدی شمیرانی - استادیار و عضو هییت علمی گروه شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران

پایدارى، کیفیت و ارتباط با محیط اطراف نقطه شروع کار با معمارى است. ساختمان ها، فضاى شهرى و شهرها مى توانند کیفیت زندگى را بهبود بخشند و به کاهش تغییرات آب و هوا کمك کنند، به این صورت که مشاهده شود منابع اجتماعی و انرژی در دسترس چه هستند و چگونه می توانند از طریق معماری مدیریت شوند. ایران در آینده باید تغییرات آب و هوایى را جدى بگیرد و از تمام منابع موجود بهترین استفاده را انجام دهد. بنایراین باید مبتنى بر این تصور باشد که زباله وجود ندارد و همه مواد، ساختمان ها، شهرها و مردم منبعى در نظر گرفته شوند که همیشه منابعشان حفظ مى شود. این طرز تفكر پتانسیل زیادى براى ایجاد ارزش اقتصادى، زیست محیطى و اجتماعى با گذشت زمان دارد.یكی از نگرش هایی که کمتر به آن پرداخته شده است استفاده از استفاده مجدد در معماری و کاربرد مواد دورریز و مصالح در ساخت است، بنابراین هدف این پژوهش تمرکز بر روی استفاده مجدد از زباله، مواد و مصالح در صنعت ساختمان است تا به این وسیله گامی برای حفظ محیط زیست و کاهش عوامل تخریب کنندة آن برداشت. در نتیجه ضرورت دارد که استفادة مجدد از مواد دورریز و زباله هاى ساختمانى را به عنوان یك رویكرد در ساختمان ها مورد توجه قرار دهیم زیرا زباله به طور به القوه بزرگ ترین منبع ما است و مطمئنا ارزان ترین و سازگارترین با محیط زیست.این پژوهش یك مطالعة کاربردی است به این جهت که در انتها بتوانیم به راهكارها و توصیه هایی برای طراحی یك بنا با رویكرد دوستدار محیط زیست دست یابیم، در نهایت تلاش داریم که با استفاده از روش تحلیلی توصیفی یافته ها مختلف را دسته بندی کرده و به این صورت به راهكارهای مطلوب جهت طراحی دست یابیم.

معماری، پسماند، زباله، زائدات حاصل از تخریب، استفاده مجدد، مصالح، پایداری