بنفشه مشرفیان - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه پیام نور

بازی عبارت است .از هرگونه فعالیتی که برای تفریح و خوشی، و بدون توجه به نتیجه ی نهایی، صورت می گیرد. در واقع انسان به طور داوطلبانه به این فعالیت می پردازد وهیچ نیروی خارجی ویا اجباری در آن دخیل نیست. شاید آشکارترین اثر بازی در کودکان ابراز عواطف درونشان می باشد. که در حقیقت بازی برای کودک راهی برای تخلیه کردن خود است. در تحقیق حاضر تلاش بر این بوده که نقش بازی را در جنبه های (آموزشی، عاطفی، خلاقیت، احساس مسؤلیت) کودک مورد توجه قرار گیرد. بازی وسیله ای است که معلم می تواند ترسها ، کمبودها، آرزوها ، امیال و نوع تربیت کودکان را شناخته وبراساس آن، به تربیت آنان از راه های مطلوب اقدام نمایند. حاصل مطالعه چنان می نماید. که بازی برای کودکان ارزش اجتماعی و وعاطفی دارد. و همچنین برای رشد مهارتهای آموزشی و شناخت کودک بسیار ارزشمند می باشد. در نهایت می توان نتیجه گرفت که بازی یک علم ترکیبی است که شامل رشد حسی، حرکتی، ادراک، بصری، زبان و تجربه ی تعامل اجتماعی می باشد.

بازی، کودک، پیش دبستانی، آموزش، خلاقیت.