هادی عادل نیایی - کارشناس ارشد مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی سهند
اسما امینی - دانشجوی کارشناسی مهندسی پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز
کریم تقی زاده - دانشجوی ارشد مهندسی بایوتکنولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

داربست ها یا استفاده از مواد بایو به عنوان یک پشتیبان فیزیکی، حمایت ساختاری لازم برای اتصال سلول ها و تکوین بافت ترمیمی را تأمین می نمایند. داربست ها باید ماتریکس خارج سلولی مناسبی جهت رشد و تمایز سلول ها را فراهم و همچنین عملکرد مناسب بافت را بازسازی نمایند. در این بررسی داربست های کیتوسان/ ژلاتین/ هیدروکسی آپاتیت با عوامل منیزیم کلراید و GPTMS به روش خشکاندن انجمادی بعنوان عامل محرک برای استخوان سازی بافت ساخته شدند. با توجه به نتایج بدست آمده از تصاویر SEM و آنالیز BET به ترتیب بیانگر ساختار متخلخلی داربست ها و افزایش اندازه ی تخلخل ها با بیشتر شدن مقدار MgCl2 در داربست ها می باشد. با افزایش مقدار هیدروکسی آپاتیت تا 10 درصد منجر به افزایش استحکام و در نتیجه کاهش تخلخل ها در نمونه های سنتزی شد.

ژلاتین، کیتوسان، نانوذرات هیدروکسی آپاتیت، داربست ها