محمداسماعیل اسمعیلی جلودار - دانشیار گروه باستان شناسی دانشگاه تهران
حمید پورداود - دانشجوی دکتری باستانشناسی، دانشگاه تهران
احمد صالحی کاخکی - دانشیار گروه باستان شناسی دانشگاه هنر اصفهان

زلزلهخیز بودن ایران، در طول تاریخ باعث تخریب بسیاری از استقرارها و شهرها شده است؛ تا جایی که متون تاریخی- جغرافیایی نیز به این موضوع پرداختهاند. طبق این متون، در بعضی موارد به سبب آسیبهای فراوان وارده و تخریب کلی شهر، امکان از نو ساختن و یا ادامه بقای آن استقرار در همان مکان وجود نداشته؛ به همین دلیل بازماندگان این زلزلههای ویرانگر بهناچار در نزدیکی استقرار ویرانشده و در پیوند با عوامل حیاطی که هر شهری به آنها وابستگی داشته است، استقراری جدید را ساخته­اند. از نمونه­های بارز اینگونه استقرارها، استقرارهای دشت میمه استان اصفهان نظیر رباط آغا کمال، ازان، میمه، وزوان و جوشقان قالی است که همه آنها در یک بازه زمانی به علت زلزلههای ویرانگری که در سده­های آغازین اسلامی رخ داده بود، متروک شدند و دوباره در پیوند با استقرار تخریبشده، استقرار جدیدی ساخته شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی نقش زلزله در متروکسازی استقرارهای تاریخی این دشت، بر پایه تحقیقات میدانی و کتابخانه­ای است. اصلیترین سوال پژوهش این است که چرا استقرارهای شاخص دشت میمه در صدر اسلام در یک بازه زمانی مشابه به ناگاه متروک شده و استقرار جدیدی در پیوند با آنها ساخته شده است؟ فرضیه مطرح شده آنچنانکه متون تاریخی و شواهد میدانی نشان میدهد، زمینلرزه یا زمینلرزههایی است که در اواسط قرن سوم قمری رخ داده و محدوده مورد مطالعه را نیز به شدت تحت تاثیر قرار داده است.

باستانلرزهشناسی, متون تاریخی, محوطههای تاریخی, دشت میمه اصفهان