حسین پایروند - کارشناس ارشد حقوق خصوصی، دانشکده حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

پزشکی همواره حرفه ای مقدس و قابل احترام بوده است. درگذشته حکیمان عهده دار امر پزشکی بودند. کسانی که مردان الهی بوده و پیوسته دراذهان مردم در هاله ای از تقدس و الوهیت قرارداشتند. اعتمادمردم به تدبیر حکیمان و تجویز آنان درحدی بود که آنان بدون نیاز به تحصیلات کلاسیک یا ارایه گواهینامه رسمی، مقبول مردم بودند. با گذشت زمان و پیشرفت علوم و پیچیدگی جوامع بشری طرز زندگی و نیازهای مردم نیز دچار تحول شد و ارتباط مردم با پزشکان نیز دگرگون گردید. به گونه ای که در عصر حاضر علم پزشکی به شاخه های متعدد و متنوع تقسیم شده است.تکثر مسایل علم پزشکی و واقعیات ملموس جوامع امروزی ایجاب می کند پزشکی نیز مانند هرحرفه ای تحت نظم و انتظام و قانون قرارگیرد.در کشور ما اولین قانون در این خصوص در سال ۱۲۹۰ شمسی به تصویب رسید و از آن زمان تاکنون قوانین دیگری نیز به تصویب رسیده است، درحال حاضر در قوانین و آیین نامه های خاص پزشکی و قانون مجازات اسلامی وظایف پزشکان و ضمانت اجراهای قانونی پیش بینی شده است. در قانون مجازات اسلامی بندب ماده ۵۹ مواد۶۰ و ۳۱۹ و ۳۲۲ و ۶۴۸ و ۶۱۶ و بند ب ماده ۲۹۵ به مسوولیت پزشک اختصاص یافته است. مسیولیت پزشکی یکی از مسایل اساسی حقوق پزشکی است که در رابطه پزشک و بیمار مطرح می شود. در واقع، رابطه پزشک و بیمار به منزله عقدی است که میان آن دو منعقد گشته و به موجب این رابطه حقوقی، پزشک به عنوان بازیگر فعال این رابطه، در برابر خدمات علمی خود همانگونه که نفعی عاید وی می گردد، واجد تکالیفی است که در ادبیات حقوقی به مسیولیت تعبیر می گردد.

ماهیت، ارکان، مسیولیت مدنی، پزشکان