زهرا خضری - گروه روانشناسی، واحد ارومیه، دانشگاه ازاد اسلامی، ارومیه ، ایران
مهران سلیمانی - دانشیار، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تعامل والد و کودک بر کاهش پرخاشگری کودکانمبتلا به اختلال طیف اتیسم انجام گرفت. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیشآزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری هدف کلیه کودکان طیف اتیسم و جامعهآماری در دسترس کلیه کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم در دامنه سنی 3 تا 10 سال شهرارومیه در سال 1399 بود. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود که 15 نفر از این کودکانو مادران آنان به عنوان گروه مداخله ای و 15 نفر دیگر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. برایجمع آوری داده های میدانی از پرسشنامه اختلالات رفتاری (راتر و اسمیت، 1981) استفاده شد.گروه آزمایش به مدت 20 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی، هفته ای سه بار تحت برنامهدرمانی تعامل والد و کودک قرار گرفتند. از روش تحلیل کواریانس برای تحلیل استفاده شد. نتایجنشان داد بین دو گروه گواه و آزمایش از نظر پرخاشگری کودکان تفاوت معنی داری وجوددارد (p>0/05).

آموزش تعامل والد و کودک، پرخاشگری، اختلال طیف اتیسم