سایرا شکرزاده - دانشجو کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران

مناطق روستایی بخش عمدهای از جمعیت و عرصه های طبیعی کشور را به خود اختصاص داده اند و جامعه روستایی نقش اساسی در حیات اقتصادی و اجتماعی کشور را دارد. اکثر سکونتگاه های روستایی بر مبنای معماری بومی و سنتی بنا گردیده اند. مسکن در اکثر روستاهای ایران و به ویژه در منطقه آذربایجان از چند عامل رنج میبرد: ضعف تکنیکی ساخت و ساز، وجود مصالح کم دوام و کم توجهی به مقاوم سازی آن. از آنجا که کشور ایران بر روی کمربند زلزله آلپاید )آلپ( قرار دارد و بیش از ۹۷ درصد مساحت ایران در مناطقی که خطر نسبی زلزله در آنها متوسط و یا زیاد واقع شده است، میطلبد که این سکونتگاه ها نوسازی گردند. که با تخریب این بناها انبوهی از نخالههای ساختمانی تولید میگردد. امروزه مخاطرات زیست محیطی ناشی از سو مدیریت این نخاله ها به عنوان یکی از مشکلات کشور مطرح است و این مشکل در روستاها بیشتر از شهرها نمود دارد. بخش عمده ی این نخاله ها بتن می باشند که قابلیت بازیافت را نیز دارند. این پژوهش با مطالعه ی کتابخانه ایی با هدف ارائه راهبردهای مناسب برای بررسی نقش بتن های قابل بازیافت در کاهش آلودگی محیط زیست روستایی منطقه آذربایجان انجام شده است. مقاله حاضر با بررسی دو مولفه آموزش مهندسی و بازیافت بتن به منظور تعامل هر چه بیشتر صنعت بتن و محیط می پردازد و راهکارهایی هم در زمینه آموزش مهندسی و هم در مورد بازیافت بتنهای اشاره می نماید. که رعایت این دو موضوع کمک به محیط زیست بوده و میتواند موجب کاهش اثرات مخرب نخاله های ساختمانیو در نتیجه موجب بهبود صنعت محیط زیست شده و همچنین زمینه توسعه پایدار را فراهم آورد.

بتن، توسعه پایدار، بازیافت، روسازی، سنگدانه، محیط زیست، آذربایجان، روستا