کانونی سازی و توزیع آگاهی در داستان خسرو و شیرین شاهنامه
عنوان مقاله: کانونی سازی و توزیع آگاهی در داستان خسرو و شیرین شاهنامه
شناسه ملی مقاله: JR_JLSS-52-1_003
منتشر شده در در سال 1398
شناسه ملی مقاله: JR_JLSS-52-1_003
منتشر شده در در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:
نجمه حسینی سروری - دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمود مدبری - دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمد جعفری - دانشگاه شهید باهنر کرمان
خلاصه مقاله:
نجمه حسینی سروری - دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمود مدبری - دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمد جعفری - دانشگاه شهید باهنر کرمان
کانونی سازی، یکی از راه های بیان کردن یا به دست آوردن دانش (آگاهی) در روایت است. در این مقاله، جهت درک چگونگی توزیع آگاهی در روایت شاهنامه از داستان خسرو و شیرین، این داستان از نظر شیوه های کانونی سازی مورد توجه قرارگرفته است. نتایج این بررسی نشان میدهد که وجه غالب روایت رخدادها در متن، کانونی سازی بیرونی است؛ یعنی دیدن و روایت کردن توأمان رویدادها توسط راوی-کانونی گر، به شکلی که اغلب، خواننده چیزی بیشتر از شخصیّت ها نمی داند. در کلیّت اثر، تعلیق، مهمترین عامل انگیزش خواننده نسبت به متن است که بر اثر پیش آگاهی فراتر خواننده (نسبت به اشخاص داستان) دربارۀ سرنوشت شخصیت اصلی ایجاد میشود و در پاره روایت های داستان، به دلیل آگاهی برابر خواننده و اشخاص داستان، برانگیختن کنجکاوی مهم ترین دلیل برای خواندن متن است. در کانونی سازی های درونی نیز بیان عواطف و ذهنیت اشخاص داستان، موجب برانگیختن کنجکاوی خواننده می شود. مهمترین عامل انسجام متن در ژرفساخت اثر، وجه ایدئولوژیک کانونی سازی است.
کلمات کلیدی: شاهنامه, داستان خسرو و شیرین, کانونی سازی, توزیع آگاهی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1153446/