حمید پالگانه

پیاده راه ابزاری برای فعالیت جمعی به خصوص در ارتباط با اقتصاد شهری ، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی است . در پیاده راه ها اغلب امکانات رفاهی برای آرامش ، تفریح یا مجموعه ای از فعالیت ها گنجانده می شود. امروزه در ایران، با سلطه تدریجی حرکت سواره بر فضاها و معابر شهری، از ارزش ها و جاذبه های اجتماعی فرهنگی فضاهای شهری رو به نزول رفته است، ازاین رو موضوع گسترش فضاهای پیاده و ساماندهی آن ها به ویژه در شه رهای بزرگ، موردتوجه بیشتری قرارگرفته است. فضای شهری تنها یک مفهوم کالبدی نیست، بلکه کنش تعاملات شهروندی و فعالیتهای شهری را نیز در برمی گیرد و در حقیقت با حضور انسان و فعالیت اوست که معنا مییابد. پیاده راه به عنوان یکی از فضاهای شهری نقش مهمی در ارتقای فعالیتهای اجتماعی-فرهنگی جامعه ایفا میکند. حرکت عابر پیاده در پیادهراه ها، به واسطه طراحی مناسب و شناختِ مبتنی بر جنبه های منظرین شهر، موجب افزایش ادراک، ارتقای هویت و احساس تعلق به محیط و زیبایی میشود. یکی از تحولات اخیر در گرایش های جدید شهرسازی جهان، توجه به حرکت پیاده و نیازهای او به عنوان یک موضوع فراموش شده مهم شهری است.این مقاله از نوع توصیفی-تحلیلی است و روند تغییرات و عوامل مؤثر بر شکل گیری مسیرها به عنوان پیاده راه بررسی کرده است. در نتیجه مهمترین مؤلفه برای پیادهراهکردن را حضورفعال افراد و پیاده راه شدن را عاملی برای تسهیل در رفت وآمد و امنیت افراد بیان می کند و با درنظرگرفتن این مؤلفه در هر پیاده راه نحوه شکل گیری آن را به دو صورت پیش نیاز و پس نیاز در نظر میگیرد.

فضای شهری ، خیابان ، پیاده راه ،کیفیت شهری