نرگس احمد - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه پیام نور واحد بندرعباس
حمیدرضا عامری سیاهوئی - دکتری معماری و شهرسازی، دانشیار دانشگاه پیام نور واحد بندرعباس

از آنجایی که خصوصیات انسان تعامل همیشگی با محیط است، شاید بتوان گفت بناهای مسکونی از بدو تاریخ پیدایش بشریت همواره در حال تغییر و تطور بوده اند و مهمترین ویژگی که همیشه مورد توجه قرار داشته است افزایش حس تعلق به مکان بر حسب سیر تاریخی آن است. ویژگی های محیطی میتوانند تسهیل کننده و یا بازدارنده رفتارهای انسانی باشند و چیزی که نیروی هدایت کننده رفتار انسان است نیازها و انگیزش های اوست؛ بنابراین برای ایجاد فضایی که افراد تمایل به سکونت در آن را داشته باشند، باید نیازهای افراد استفاده کننده که شامل نیازهای فیزیولوژیک و نیازهای رفتاری توأم با هم است، از محیط به درستی شناخته شود و پایه و اصول طراحی فضای مذکور قرار گیرد. از آنجایی که معمار نیازهای فرد و در نهایت جامعه را به خوبی آگاه است میتواند برای این نیازها راه حل ارائه دهد. این نیازها او را در جهت طراحی با امکان ایجاد حس تعلق به مکان که مشوق حضور و تداوم در مراجعه مجدد به فضاست یاری میکند. همچنین اقلیم های مختلف موجب تعاملات اجتماعی متفاوت می گردد و میبایست بر اساس هر اقلیم و نیازهای متفاوت آن به گونه ای دست به طراحی بناهای مسکونی زد که بیشترین حس تعلق به مکان در این گونه از بناها ایجاد گردد. در این مقاله که بر اساس روش تحلیلی توصیفی و بر مبنای مروری بر منابع موجود گردآوری شده است سعی میشود به بررسی حس تعلق به مکان با تاکید بر مولفه های تاثیر گذار در بناهای مسکونی (نمونه موردی اقلیم گرم و مرطوب) پرداخته شود.

بناهای مسکونی، حس مکان، اقلیم گرم و مرطوب، تعلق به مکان