سمیه اصغرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد –دانشگاه تریت مدرس
عنایت عباسی - دانشیار ترویج و آموزش کشاورزی- دانشگاه تربیت مدرس
شهلا چوبچیان - استادیار توسعه روستایی- دانشگاه تربیت مدرس

در سالهای اخیر کشور با رشد فزاینده جمعیت، با مشکلاتی مانند رشد سریع شهر نشینی، مهاجرت، مسکن، حمل ونقل و خدمات شهری مواجه شده است که تبعات این رشد جمعیت و شهر نشینی باعث گسترش بی برنامه و نامعقول شهرها بوده است و باعث شده است که شهرها از لحاظ فضایی -کالبدی به سمت ناپایداری حرکت کند که از مهم ترین عوامل موثر در این ناپایداری میتوان به عوامل اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی، مدیریتی -نهادی، زیست محیطی و فضایی- کالبدی اشاره کرد.برنامه ریزی فضایی تنظیم رابطه بین انسان، فضا و فعالیت های انسان در فضا است. هدف از این تنظیم رابطه، بهره برداری منطقی از کلیه امکانات موجود به منظور بهبود وضعیت مادی و معنوی اجتماع بر اساس ارزشهای اعتقادی و توجه به سوابق فرهنگی با ابزار علم و تجربه در طول زمان است (مومنی و همکاران،.(45-46 :1392 اقامتگاه های بومگردی نمونه ای ازکسب و کارهای کوچک و فعالیتهای انسان در فضای کالبدی هستند که با کمترین فشار برای محیط طبیعی و انسانی و کاهش نشت اقتصادی از فعالیتهای اساسی در تحقق توسعه پایدار محسوب میشوند. از آنجا که بومگردی با محیط طبیعی و فعالیت های اقتصادی- اجتماعی رابطه متقابل دارد، می تواند آثار و پیامدهای مثبت و یا منفی در این زمینه ها داشته باشد. به همین دلیل شناخت آثار و پیامدهای بومگردی در مرحله اول و مدیریت این اثرات در مرحله دوم می تواند پیامدهای مثبت آن را به حداکثر ممکن و پیامدهای منفی آن را به حداقل ممکن کاهش دهد. قطعا هر نقطه ای از کشور بنا به اقتضای محیطی خود، سیاست های اکو توریسیم و راهبردهای کنترل و مدیریت بهینه را طلب می کند که باید در برنامه ریزی های کلان در کانون توجه برنامه ریزان و تئوریسین های این حوزه قرار بگیرد. بدون شک ایجاد و بسترسازی برای توسعه اقامتگاه های بومگردی، آثار اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی بسیاری را در پی خواهد داشت و نتایج آن سراسر فضای جغرافیایی را بهرهمند خواهد کرد. مقاله حاضر به دنبال روابط بین اقامتگاه های بومگردی به عنوان ساز و کارهای اقتصادی با توسعه پایدار فضایی است.

آمایش سرزمین، اقامتگاه های بوم گردی، اکوتوریسم، مدیریت بهینه.