مرتضی خسروی - دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه آزاد اسلامی قاین، قاین، ایران
حسین صاحبدل - گروه مشاوره واحد قاینات، دانشگاه آزاد اسلامی، قاینات، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی انگیزشی بر سازگاری اجتماعی دختران بی سرپرست صورت گرفت. روش پژوهش شبه آزمایشی و در قالب پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دختران بی سرپرست تحت پوشش بهزیستی مشهد در بهار 1399 بود. به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. بدین ترتیب از بین کسانی که داوطلب بودند (60 نفر) و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند (47 نفر) به صورت تصادفی 30 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) جایگزین شدند. روان درمانی انگیزشی به مدت 8 جلسه ( هر هفته یک جلسه به مدت 90 دقیقه) روی گروه آزمایش اجرا شد، در حالیکه گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش پرسشنامه سازگاری اجتماعی بود که اعضای هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون، آن را تکمیل کردند. نتایج بدست آمده از تحلیل کواریانس نشان داد، روان درمانی انگیزشی به طور معناداری (p<0.05) منجر به افزایش سازگاری اجتماعی دختران بی سرپرست شده بود. نتایج حاصل از این پژوهش می تواند راهگشای مشاوران و درمانگران در کمک به دختران بی سرپرست باشد.

روان درمانی انگیزشی، سازگاری اجتماعی، دختران بی سرپرست