داود افسری - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس، مقطع کارشناسی ارشد، رشته حقوق خصوصی

آنچه از اسناد تاریخی بجا مانده بیانگر این واقعیت است که همزمان با ظهور اسلام (اواخر قرن ششم میلادی) حقوق بین الملل به معنای امروزی کلمه وجود نداشت تا بتوان آن را از دیدگاه فقه بحث و بررسی نمود. اجتماعی بودن اسلام ویژگی برجسته ای است که آن را دینی علمی و دارای یک نظام حقوقی کاملاً انسانی ساخته و تلفیق احکام مقررات فقهی با دستورات و موازین اخلاقی و تأثیر متقابل و تعامل این قواعد، از حقوق اسلامی نظامی اصیل و کاملاً مستقل ساخته است. گذری سطحی بر احکام و قواعد نمایان می سازد که حاوی مجموعه اصول و دستوراتی است که عملاً بر کلیه جنبه های زیست بشری اعم از مادی و معنوی نظارت دارد. در این راستا، اصول مربوط به کنش و واکنش حکومت و حاکمان در دوران جنگ و صلح همچنین اتخاذ بی طرفی نیز بخشی از این قواعد را تشکیل می دهد؛ چه آنکه بی تردید کلیه این قواعد و اصول بصورت یکپارچه و هماهنگ عهده دار هدایت عملکرد مسلمین بوده و رفتار حاکم اسلامی در روابط بین الملل نیز بخشی از آن محسوب می شود. یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که مبانی و اصول حقوق و روابط بین المللی میان دولت ها با یکدیگر همچنین روابط اجتماعی فرهنگی میان دولت ها یکهزار و چهارصدسال قبل در دین اسلام به رسمیت شناخته شده است.

فقه، اسلام، قرآن کریم، حقوق بین الملل، روابط بین الملل