غلامحسن درویشی - دانشجوی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر
معصومه محمدی - دانشجوی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر

با توجه به پیشرفت های علم پزشکی، امکان علاح عیوب و بیماری های زوجین که موجب فسخ عقد نکاح در خانواده می شوند میسر گردیده، هرچند مواد قانون مدنی ایران بر سقوط حق فسخ بعد از علاج دلالت ندارد، در حالی که یکی از مشکلات است که خانواده با آن روبرو هستند. این مقاله به صورت کتابخانه ای تدوین گردیده است و ما دنبال پاسخ به این سوال هستیم که آیا معالجه عیوب نکاح تاثیری در سقوط خیارات آن دارد یا خیر؟ ما هر روز شاهد بیماری های مسری و خطرناک تر از عیوب مصرح در قانون مانند ایدز، هپاتیت B هستیم که بنابر نظر متخصصان این حرفه درمان قطعی برای این بیماری ها یافت نشده است. به نظر می رسد مهم ترین فلسفه ی فسخ ازدواج مشروع به سبب بیماری، جلوگیری از ضرر و حرج است که مطابق قواعد فقهی «لاحرج» و «لاضرر» نباید هیچ گونه ضرر و حرجی به کسی وارد آید. با استمداد از مبانی حاکم بر آن می توان گفت که قانون گذار تنها از باب تمثیل به ذکر بیماری های موجب فسخ ازدواج پرداخته است و نیز قایل به توسعه ی عیوب مصرح موجب فسخ ازدواج شد. با اتخاذ این راهکار شاید بتوان گفت که بر طبق قواعد فقهی «لاحرج» و «لاضرر» بین زن و مرد در استفاده از حق فسخ ازدواج تفاوت نیست و به هر دو طرف می توان در صورت وجود عیوب و بیماری های مسری و خطرناک، حق فسخ ازد.اج داد.

حق فسخ، نکاح، عیب، علاج، سقوط خیار