هادی حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی دانشگاه تربیت مدرس تهران

دنیای دانشمندی به پایان رسیده است؛ عصر ما عصرِ روشمندی است. روش های خلاق برای رسیدن به میدان های نوین توسعه .خلاقیت به عنوان الزامی قطعی در ارتقاء گونه های مختلف مدیریت – ازجمله مدیریت مطرح است. خلاقیت؛ تنها و تنها مرهون و مدیون به نوع انسان است و آنچه گاه از جانداران یرمی زند و اصطالحاً خلاقیت و نوآوری و فعلی بدیع خوانده می شود تابع غریزه و یا شرطی کردن آنهاست. خلاقیت که واژه ای عربی است در اصل به معنای آفریدن است. برخی خالقیت را از منظر شناختی و برخی دیگر از منظر انگیزشی و عاطفی مورد بحث قرار داده اند. بااین همه خلاقیت در مدیریت نه تنها به بارورسازی ظرفیت های این دانش کمک می کند بلکه حتی سبب می شود تا در عرصه های دیگرارتباطات انسانی به توفیقات درخور توجهی برسیم. بااین همه – هنوز و همچنان- در نظام مدیریت همان اندیشه های مدرسی و سنتی رواج دارد و در حسن انطباق با فرآیندهای نوین جهانی با دشواری هایی مواجه هستیم این مقاله که به روش مطالعات توصیفی تحلیلی به نگارش درآمده می کوشد تا به تعریف خلاقیت از مناظر متعدد بپردازد، تأثیر آن را در حوزه مدیریت نشان دهد و ثمرات و تبعات آن را بنمایاند.

نوآوری، خلاقیت، سازمان، مدیریت ، چالش