حکمرانی در آموزش های فنی وحرفه ای از یک سو با مشارکت دولت و ازسوی دیگر بخش خصوصی شکل می گیرد؛ لذا از این منظر چهار شکل از حکمرانی را می توان مطرح کرد: مشارکت حداکثری دولت و بخش خصوصی، مشارکت حداقلی بخش خصوصی و حداکثری دولت، مشارکت حداقلی دولت و حداقلی بخش خصوصی، مشارکت حداکثری بخش خصوصی و شرکت ها و حداقلی دولت. از این منظر حکمرانی آموزش های فنی وحرفه ای در ایران مدل مشارکت حداکثری دولت و حداقلی بخش خصوصی است. برخی از بایسته های حکمرانی از منظر منابع بین المللی فارغ از انواع آن عبارتند از: ارتقا، هماهنگی، همکاری و مشارکت در کل دولت، مشارکت دهی ذی نفعان در سراسر چرخه سیاستگذاری،
یکپارچگی در سیستم های اطلاعاتی و هم راستایی و هماهنگی در تنظیمات و موافقتنامه های مالی. با بررسی تجارب برخی کشورها و منابع بین المللی در این زمینه می توان دریافت که در قانون «نظام جامع آموزش و تربیت فنی وحرفه ای و مهارتی» دست کم سه رکن برای حکمرانی وجود دارد.  دولت در بخش فرماندهی یا کلان، ارائه دهندگان آموزش های فنی وحرفه ای در بخش میانی و بخش های حرفه ای غیردولتی به عنوان بهره برداران نیروی انسانی در بخش پایینی. کاستی های وضع موجود حکمرانی نظام آموزش فنی وحرفه ای در ایران را می توان در عوامل ذیل احصا کرد: بی توجهی به اصل تاکید بر تقاضا و پرهیز از تمرکزگرایی، عدم دخالت بخش خصوصی در تامین منابع، بی توجهی به نقش بخش خصوصی و شرکای اجتماعی در اهداف قانون، فقدان نظام جامع اطلاعات بازار کار و درنهایت با بررسی های انجام شده می توان موارد زیر را به عنوان بایسته های حکمرانی نظام آموزش فنی وحرفه ای ایران پیشنهاد کرد: ضرورت توصیف سیستم حکمرانی، ترسیم مدل حکمرانی از وضع موجود، مطلوب و روند اصلاح و توجه به اسناد بالادستی و فرهنگ اسلامی در ترسیم نقطه مطلوب، ایجاد یک سیستم تعیین موقعیت نظام حکمرانی در شورای عالی، تعیین نقش بخش خصوصی در مولفه های آموزش های فنی وحرفه ای و مهارتی و الزام دستگاه های ذیربط به تهیه نظام جامع اطلاعات بازار کار.