مهدی حافظی - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه اشرفی اصفهانی، اصفهان، ایران

تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر نگرش به والدین و خود کارآمدی اجتماعی نوجوانان 16 تا 18 سال دارای مشکلات ارتباطی با والدین انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی یا پیش آزمون – پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان 16 تا 18 ساله شهر اصفهان در سال 1399 بود که با والدین خود دچار مشکلات ارتباطی بودند. نمونه گیری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انجام شد و حجم نمونه استخراج شده 30 نفر 15) نفر از این تعداد در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه) بود. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه استاندارد شامل پرسشنامه نگرش به والدین بود. اطلاعات جمع آوری شده بوسیله نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخه 21 و از طریق آزمونهای آماری در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که، بین گروه ها در نمرات بهبود نگرش به پدر در مرحله پس آزمون با توجه به مقدار F =5/033 در سطح P<0/05 تفاوت معنی دار وجود دارد؛ یعنی آموزش مهارتهای ارتباطی توانسته است نمرات نگرش به پدر نوجوانان 16 تا 18 سال دارای مشکلات ارتباطی با والدین در مرحله پس آزمون را افزایش دهد. بین گروه ها در نمرات نگرش نسبت به مادر با توجه به مقدار F =25/525 در مرحله پس آزمون در سطح P<0/05 تفاوت معنی دار وجود دارد؛ یعنی آموزش مهارتهای ارتباطی توانسته است نمرات نگرش نسبت به مادر نوجوانان 16 تا 18 سال دارای مشکلات ارتباطی با والدین در مرحله پس آزمون را افزایش دهد.

مهارتهای ارتباطی، نگرش نسبت به والدین، نوجوانان