علی شماعی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی، تهران.
فاطمه عباسیان - دانشجو جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی، تهران.
شاهین علیزاده - دانشجو جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی، تهران.

پایداری اجتماعی به چگونگی ارتباط میان افراد و جامعه و جوامع توجه داشته و اجتماع پذیری از مهم ترین جلوه های فضاهای شهری مؤفق می باشد. و ارتقای تعاملات اجتماعی در محله از مهم ترین جلوه های تحقق پایداری در شهرها است. و یکی از معیارهای مورد توجه معماران و شهرسازان افزایش تعاملات اجتماعی در مقیاس محله است. پژوهش حاضر به سنجش پایداری اجتماعی و بررسیو ارزیابی و مقایسه اجتماع پذیری در دو محله جدید و قدیم شهر تبریز با روش توصیفی – تحلیلی و کاربردی می پردازد. جامعۀ آماری تحقیق حاضر ساکنان دو محلۀ سرخاب (محله قدیم) و محلۀ فردوس(محله جدید) می باشد. و برآورد میزان اجتماع پذیری با توجه به مؤلفه های آن در نمونه مورد مطالعه از روش مصاحبه و مشاهده، پرسشنامه و تحلیل نتایج آن از طریق آزمون استنباطیآزمون F و آزمون فریدمن با بهره گیری از نرم افزار SPSS حاصل شده است. نتایج پژوهش حاضر حاکی از محلات سرخاب و فردوس به لحاظ اجتماع پذیری از وضعیت ناپایداری برخوردارند بطوری که با توجه به نتایج آزمون F به لحاظ هر چهار شاخص (هویت، سرزندگی، امنیت – ایمنی و تعلق خاطر) از تفاوت معنی داری برخوردار هستند. جهت سنجش مهم ترین عامل تاثیرگذار بر پایداریاجتماعی محلات سرخاب و فردوس از آزمون فریدمن استفاده شد. که طبق نتایج آزمون، میانگین عامل هویت برابر با 1.67 می باشدکه کمترین اولویت را می تواند در بین سایر عوامل تأثیرگذار اما در عامل سرزندگی شاهد بیشترین میانگین هستیم که میانگین رتبهآن برابر است با 3.73 است که در بین سایر عوامل بیشترین اولویت را دارد.

اجتماع پذیری، تعاملات اجتماعی، پایداری اجتماعی، آزمون F ، محلۀ سرخاب، محلۀ فردوس.