اسماعیل پیش بهار - دانشگاه تبریز
فاطمه ثانی - تبریز
محمد قهرمانزاده - دانشگاه تبریز

در دهه­های اخیر پدیده تغییر آب و هوا به عنوان نگرانی عمده­ی جوامع جهانی مطرح بوده است. بنابراین جامعه بین الملل اقداماتی را در پاسخ به این مشکلات به عمل آورده است که از جمله می­توان به انعقاد معاهده­های پروتکل کیوتو و توافق­نامه­ی پاریس اشاره نمود. هدف مطالعه­ی حاضر بررسی اثرات تعهد کشورهای عضو پروتکل کیوتو و توافق­نامه پاریس در میزان انتشار آلاینده CO2 می­باشد. برای بررسی این مسئله از دو رهیافت رگرسیون تفاضل در تفاضل (DiD) و جورسازی براساس نمره تمایل (PSM) استفاده گردید. نتایج رهیافت رگرسیون تفاضل در تفاضل بیانگر آن است که تعهد کشورهای پیشرفته در پروتکل کیوتو سبب کاهش انتشار CO2 به میزان 89/1 درصد و بر اساس رهیافت PSM سبب کاهش 76/1 درصد شده است. در توافق­نامه­ی پاریس نیز تعهد کشورهای در حال توسعه با استفاده از رهیافت­های DiD و PSM به ترتیب سبب کاهش انتشار CO2 به میزان 21/1 و 45/1 درصد گردیده است. براساس آنچه ارائه شد، اگر چه این معاهده­های بین­المللی در کاهش انتشار CO2 موفقیت­آمیز عمل کرده­اند ولی میزان کاهش انتشار این آلاینده کمتر از میزان تعهد کشورها می­باشد چرا که پروتکل کیوتو کشورهای صنعتی را ملزم به کاهش نشر آلاینده­ها تا حداقل 5 درصد نموده بود. از این رو پیشنهاد می­گردد در جهت حفظ محیط­زیست، اجرای تعهدات کشورها در توافق­نامه­های مذکور پیگیری گردد تا با همکاری همه­ی کشورها، کاهش فزاینده­ای در انتشار آلاینده CO2 به وجود آید.

: پروتکل کیوتو, توافق نامه پاریس, رهیافت جورسازی براساس نمره تمایل, رهیافت رگرسیون تفاضل در تفاضل