سمیرا برکات - کارشناسی ارشد، مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
بهنام مرادی - کارشناسی ارشد، مدیریت سلامت، ایمنی و محیط زیست، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران

زمینه و هدف : آسیب های اسكلتي – عضلاني و استرس شغلي یكي از شایع ترین عوارض در محیط های کاری محسوب ميشوند و پرستاران به دلیل ماهیت کاریشان از این عوارض مستثني نیستند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط ریسک ابتلا بهآسیب های اسكلتي – عضلاني و استرس شغلي در پرستاران انجام شد.مواد و روش ها : مطالعه حاضر توصیفي- تحلیلي است و بر روی 90 نفر از پرستاران شاغل در یكي از بیمارستان های شهراصفهان انجام شد. ابتدا برای تعیین شیوع آسیب های اسكلتي – عضلاني از پرسشنامه نوردیک استفاده شد؛ سپس ارزیابيریسک ابتلا به آسیب های اسكلتي- عضلاني در بین کارکنان به روش QEC با مشاهده مستقیم محقق به مدت 20 تا 30دقیقه صورت گرفت؛ برای بررسي دقیق تر از هر وضعیت بدن، یک یا چند عكس نیز تهیه شد. همچنین با استفاده از پرسشنامهاستاندارد استرس شغلي HSE، استرس پرستاران مورد بررسي قرار گرفت. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار آماری SPSS- 21 تجزیه و تحلیل شد. نتایج : پرستاران در طي 12 ماه گذشته در نواحي کمر (66/6%)، گردن (55/45%)، شانه (47/67%) و در طي 7 روز گذشته درنواحي مچ دست (62/7%)، کمر (51/5%) و گردن (47/6%) بیشترین شیوع آسیب های اسكلتي – عضلاني را داشتند. میانگیننمره OEC؛ 109/22±6/9 و میانگین نمره استرس شغلي 0/86±1/62 بود. نمره نهایي QEC با استرس شغلی دارای رابطهمعنادار و غیر مستقیم بود (R=-0/65 و PValue<0/001).نتیجه گیری: با افزایش نمره QEC که به معنای افزایش ریسک ابتلا به آسیب های اسكلتي – عضلاني است؛ نمره استرس کاهش یافت که بیانگر شرایط نامطلوب و استرسزای پرستاران مي باشد. بنابراین باید اقدامات اصلاحي ارگونومیگي هر چه سریعتر تدوین و اجرا گردد؛ همچنین برای شناخت منابع استرسزا و بهینه سازی شرایط فیزیكي و رواني محیط کار و اجرای برنامههای مداخلاتي مناسب به منظور پیشگیری و کاهش آسیب های اسكلتي - عضلاني و استرس شغلي لازم است در جهت افزایشسطح آگاهي پرستاران اقدامات لازم انجام گیرد.

آسیب اسكلتي – عضلاني، استرس شغلي HSE، ریسک، پرستاران