فاطمه دیانت - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه شیراز
سید محمد حسین ذاکری - عضو هیئت علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه شیراز

اهمیت جایگاه خوابگاه در زندگی دانشجویان شهرستانی بر کسی پوشیده نیست پس ایجاد فضایی که دانشجو به آن حس تعلق داشته باشد نقشی اساسی در کیفیت زندگی و فعالیت های دانشجویان در مدت اقامت آن ها در خوابگاه دارد. دو الگوی رایج در ساخت خوابگاه ها الگوی سوئیتی و راهرویی است که در این تحقیق حس تعلق مکان در این دو الگو مورد مقایسه قرار می گیرد. به منظور گرد آوردی داده ها از ابزار مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه استفاده شده است. نمونه مورد مطالعه این پژوهش 50 نفر از دانشجویان ساکن در خوابگاه ارم 9 ( الگوی سوئیتی) و خوابگاه شریعت (الگوی راهرویی) می باشد. دانشجویان پرسشنامه ای شامل 3 گروه سوال که عبارت اند از: اطلاعات فردی و عمومی، میزان رضایت مندی دانشجویان در حوزه کالبد معماری و میزان رضایت مندی آن ها از لحاظ روانشناسی محیطی پاسخ داده اند. جهت تحلیل نتایج پیمایش از نرم افزار SPSS بهره گرفته شده است. یافته های این نتایج نشان می دهد که میزان حس تعلق کالبدی در خوابگاه های سوئیتی بالاتر از خوابگاه های راهرویی می باشد. این تعلق در عناصر کالبدی، در دو ویژگی شکل و اندازه عناصر (ابعاد اتاق، فرم اتاق، ابعاد تراس و نور ...) و بافت و تزئینات (مصالح دیوارهای داخلی و رنگ اتاق) در خوابگاه های سوئیتی دارای میانگین رضایت بالاتری از خوابگاه های راهرویی است.

ارزیابی، حس تعلق، تعلق کالبدی، خوابگاه دانشجویی، روانشناسی محیطی