محمدحسن رازنهان - university of kharazmi of tehran
محسن رستمی - kharazmi university of tehran
هادی بیاتی - kharazmi university of tehran

شاهان صفوی، نه‌تنها با شعر و ادب مخالفتی نداشتند؛ بلکه خود از مشوّقان و حامیان شاعران بودند. سند این ادعا، شاهنامۀ حکیم فردوسی است که در این دوره نیز، همچنان ارزش تاریخی خود را حفظ کرده بود. در این تحقیق کوشیده ایم تا با استفاده از شیوۀ تحلیل و توصیف و با تکیه بر مطالعۀ منابع کتابخانه ای، به این پرسش پاسخ دهیم که چرا و به چه دلایلی، شاهنامه در نزد شاهان صفوی اهمیت داشته ‌است؟ بر این اساس، یافته های پژوهش حاکی از آن است که شخص شاه ‌اسماعیل اول، این اثر ارجمند را در کنار مذهب شیعه، به‌عنوان دومین عامل انسجام ‌بخش اقوام ایرانی در نظر گرفت؛ چرا که شاه‌ اسماعیل اول و جانشینانش، اولاً خود را ایرانی؛ از نسل پادشاهان ایران باستان و جانشینان آنان می دانستند و شاهنامه را سند هویتی خویش قرار داده بودند؛ ثانیاً از نقش تاریخی شاهنامه در حفظ کیان ایران در طول تاریخ، در کنار مذهب شیعه، در نزد ایرانیان شیعه ‌مذهب آگاه بودند؛ ثالثاً در جنگ با عثمانی ها و ازبک ها، اشعار شاهنامه را به ‌عنوان عامل روحیه ‌بخش سربازان ایران به کار می بردند. از این رو، در نشر و گسترش شاهنامه کوشیدند و آن را گرامی داشتند.

Keywords: Shahnama, Shia, National Unity, Safavids, Recitation Of Shahnama., کلید واژه­ها: شاهنامه, شیعه, انسجام ملی, صفویان, شاهنامه خوانی.