سمیرا مظفری لقا - کارشناس ارشد حقوق خانواده،گروه حقوق و معارف اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، کرمان ، ایران
محمود آقاجانی - دکتری فقه و حقوق اسلامی ، استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ،کرمان ، ایران

باروری جدید یا تلقیح مصنوعی نشان دهنده یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم برای درمان ناباروریدر زوجین شکل گرفت. این روش درمانی در آغاز در جهت اصلاح و تکثیر نژاد ماهیان در سال 1765 آغاز شد، و توانست تاجایی پیشرفت کند که در نهایت به درمان ناباروری در انسان منتهی شود. این روش از باروری از اقسام گوناگونی که درداخل و خارج از رحم انجام می شود بهره می گیرد. اما آنچه که در این بین پیرامون کودکان آزمایشگاهی و در نتیجهاستفاده از روش های نوین باروری به عنوان چالش و سوال در ذهن افکار عمومی، اقشار جوامع و حتی استفاده کننده گان ازاین نوع باروری ها مطرح می شود این است که اینگونه کودکان به لحاظ ارث با چه کسانی دارای رابطه قرابت نسبی میشوند واز آنها ارث دریافت می کنند ؟ این پژوهش با هدف بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در موردارث کودکانحاصل از باروریهای مدرن انجام شده است.روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است و روش جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای واز نوع فیش برداری از منابع موجود می باشد. در نهایت با بررسی این موضوع در فقه امامیه وحقوق ایران به یکسری نتایج دست یافتیم از جمله اینکه با توجه به اینکه این نوع کودکان به لحاظ نسب به صاحبان اسپرم وتخمک ملحق می شوند در نتیجه به تبع آن با آنها دارای نسب قانونی و رابطه نسبی می شوند و به موجب برخورداری ازنسب قانونی از هر آنچه که مرتبط با نسب می باشد از جمله ارث ، نکاح ، محرمیت و.. نیز برخوردار می شوند.

ارث ، باروری نوین ، فقه امامیه ، حقوق ایران