مریم صابری فر

یکی از وقایع تاملبرانگیز شاهنامه، پسرکشی است که در پی نزاع و درگیری میان پدر و پسر رخ میدهد. از سویی ارادهی هر یک از نقش-آفرینان، و از سوی دیگر دست تقدیر، سبب بروز این حوادث می شوند. آنچه از کودکی تا به حال میان پدر و فرزند گذشته، نقش پررنگی درتحلیل این وقایع غمانگیز داراست. از این رو در این مقاله قصد داریم روابط میان پدر و پسر را در دو مورد از غمنامههای شاهنامه، از بدو تولد تامرگ بررسی نماییم؛ کاووس و سیاوش، و رستم و سهراب. آنچه در این دو مورد حائز اهمیت است آن است که کاووس در مقابل راستی و ایثارپسر، بیخردی و بیمهری پیشه کرده و به طور غیرمستقیم پسر را به سوی مرگ رهنمون میسازد. رستم نیز با اتکا به تجربه خویش، چشم براحساسات پدری فرو بسته و پسرکشی به معنای واقعی آن رخ میدهد. البته، نقش تقدیر و کامجوییهای دیگران در این حادثه غمبار، غیر قابلانکار است.

کاووس، سیاوش، رستم، سهراب