مرتضی رحمانی - کارشناس علوم تربیتی

توجه به این که نماز آرامش دهنده ی دلها ، اصلاح کنندۀ فرد و اجتماع و پرچم اسلام است و عاملی است که موجب رهایی افراد از تنبلی ، گناه ، تباهی و دیگر رفتارهای زشت می شود ، و یکی از راه های تربیت دینی کودکان و نوجوانان ، یاد دادن نماز و شرکت دادن آنها در نماز جماعت می باشد ، برآن شدم تا در مدرسه نماز جماعت برگزار نمایم .به منظور تحقق این اهداف تربیتی نماز جماعت برگزار می کردم امّا استقبال دانش آموزان از نماز کم بود و شرکت کنندگان از 20 تا 30 نفر متغیر بودند و این تعداد به نسبت 158 دانش آموزی که این مدرسه داشت بسیار کم بود . بعضی اوقات می دیدم که دانش آموزان در هنگام نماز یا در حیاط مدرسه هستند یا در کلاسها هستند و بعضی ها هم دائما در هنگام برگزاری نماز جماعت با تاخیر در صف های نماز جماعت حضور پیدا می کنند که این موضوع بسیار باعث رنجش و اذیت بنده می شد . با اجرای راه حل های پشنهادی در مدرسه واقعا اثرات آن را مشاهده می کردم اگر چه فضای نماز خانه با نیاز دانش آموزان همخوانی نداشت و کوچک بود،ولی دانش آموزان با فضای نمازخانه انس گرفته بودند.فضای نماز خانه را تزیین می کرنند،ولحظه شماری می کردنند که زنگ نماز زده شود.از همه مهمتر با امام جماعت که خانم بودند خیلی مانوس شده بودند. چون ایشان برنامه های زیادی در بین نماز ظهر و عصر اجرا می کردند.سئوالات زیادی دانش آموزان در بحث احکام و مسائل شرعی و بحث های دینی و مذهبی داشتند.که امام جماعت به سئوالهای آنها با آمادگی کامل جواب می دادند. بعضی مواقع کثرت سئوالها انقدر زیاد بود که برحسب نیاز آنها از دبیران دیگر اجازه می گرفتم تا در ساعت درسی آنان امام جماعت به سئوالها دانش آموزان پاسخ دهند.واقعا احساس رضایت میکردم که توانستم دانش آموزانم را به نماز علاقمند کنم و از طرف دیگر از لحاظ دینی و مذهبی نیز رشد کرده بودندو این بود هدف اصلی من که به آن رسیده بودم البته بحث جوایزم نیز خیلی پر رنگ بود چون اعتقاد داشتم هر قدر برای بحث نماز هزینه کنم خدا بیشتر کمکم خواهد کرد .