مهسا خوافی - کارشناسی معماری دانشگاه سیستان؛ کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تربیت مدرس
حمیدرضا صارمی - دانشیار شهرسازی گروه برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس
امیر فرج اللهی راد - استادیار گروه معماری، دانشگاه تربیت مدرس

جهان امروز با گذر از پارادایم مدرنیسم به این موضوع پی برده است که دو عنصر اصالت و هویت آن چیزی است که شهرها برای ادامه حیاط به آن نیاز مبرمی دارند. شهرهای کشور ما امروزه با الگوبرداری غلط و ناقص از شهرسازی مدرن به سوی بی هویتی پیش می روند و با از دست دادن اصالت خود رو به انحتات نهاده اند. به همین دلیل زمینه گرایی یک رویکرد کارآمد در طراحی شهری و معماری منظر است که بر حفظ ارزش های موجود تأکید دارد. زمینه گرایی ابعاد مختلفی از جمله اقلیمی، کالبدی، اجتماعی-فرهنگی و تاریخی را در بر می گیرد. از این رو پژوهش مروری حاضر با روش اسنادی و رجوع به اسناد علمی معتبر به گردآوری مطالب و تشریح زمینه گرایی تاریخی و ضرورت بکارگیری آن در ساماندهی مناظر ارزشمند شهری می پردازد و نتیجه می گیرد که ساماندهی مناظر ارزشمند شهری با رویکرد زمینه گرایی تاریخی ارتباط بین گذشته، حال و آینده را برقرار می نماید و موجب می گردد تا قصه شهر بدون گسست ادامه یابد.

زمینه گرایی، منظر، منظر شهری، ساماندهی