هادی دهقانی یزدلی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه فرهنگیان
فاطمه ادراکی - دکترای زبان و ادبیات فارسی

محمود درویش و قیصر امین پور دو شاعر معاصر عرب و ایرانی اند. این دو از تبار شاعرانی اند کهبر اساس افق زیست فرهنگی، سیاسی و اجتماعی، زبان و اندیشۀ ویژۀ خود را پدید می آورند.محمود درویش را شاعر مقاوم نامیده اند. شعر او در طول حیات هنری اش لبریز از تصاویر وصورخیالی است که از کهن الگوی وطن و یادبود آن سرچشمه می گیرد. قیصر اگر چه درنخستین تجربه های شعری خویش به وطن و آشکارگی کهن الگوهای آن می پردازد؛ امابرجسته ترین ویژگی شعر او شامل تأملات شخصی، عشق، محب و دردمندی درونی است. قیصربا گذر از خاک، وطن خود را در جغرافیای درون و عواطف خود می سازد. این دگردیسی درزبان و بیان وی تمایز بارزی را بین شاعر او و درویش پدید می آورد. این پژوهش با بررسیمؤلفه های تفاوت ساز پیش گفته، به تحلیل شعر و فضای اندیشگی این دو شاعر در بافت و زمینۀکهن الگوی وطن می پردازد.

امین پور، درویش، کهن الگوی وطن، مقاومت، عشق، دردمندی