سید هادی رضوی - Department of Sport Physiology, Shoushtar Branch, Islamic Azad University, Shoushtar, I. R. Iran.
سید علی حسینی - Department of Sport Physiology, Marvdasht Branch, Islamic Azad University, Marvdasht, I. R. Iran.
مسعود نیکبخت - Department of Physical Education and Sport Sciences, University of Ahwaz, Ahwaz, I. R. Iran.

سابقه و هدف: دیابت در درازمدت موجب آسیب بافت­ قلب می­گردد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین تداومی و تناوبی همراه با کروسین بر بیان ژن­ هایBDNF  وNGF  در بافت قلب موش­ های دیابتی می ­باشد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی 49 سر موش دیابتی در گروه­ های تمرین تناوبی، تمرین تداومی، تمرین تناوبی+کروسین، تمرین تداومی+کروسین، کروسین، شم و کنترل تقسیم شدند. گروه­ های تمرین تناوبی و تداومی به ­مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته به­ ترتیب با شدت 85-80 و 55-50 درصد حداکثر سرعت دویدن روی نوارگردان دویدند و گروه­ های کروسین به­ مدت 8 هفته روزانه mg/kg 25 کروسین دریافت کردند. نتایج: تمرین تناوبی و تمرین تداومی+کروسین اثر معنی­ داری بر افزایش BDNF داشت (0/001=P). تمرین تداومی+کروسین در مقایسه با تمرین تداومی، کروسین، تمرین تناوبی و تمرین تناوبی+کروسین اثر بیشتری بر افزایش BDNF داشت (0/001=P). همچنین، تمرین تداومی+کروسین اثر معنی ­داری بر افزایش NGF داشت (0/001=P) و تمرین تداومی+کروسین نسبت به تمرین تداومی، کروسین، تمرین تناوبی و تمرین تناوبی+کروسین اثر بیشتری بر افزایش NGF داشت (0/001=P). نتیجه­ گیری: تمرین تداومی همراه با دریافت کروسین نسبت به تمرین تداومی، تمرین تناوبی، کروسین و تمرین تناوبی همراه با کروسین دارای اثرات بیشتری در افزایش بیان نوروتروفین ­ها در بافت قلب موش ­های دیابتی می ­باشد.

Interval Training, Continued Training, Crocin, BDNF, NGF, Diabetes, تمرین تناوبی, تمرین تداومی, کروسین, BDNF, NGF, دیابت