حسین حضرتی - دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز
محمد رستمی زاده - دانشیار دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز
محمد آتش زر - دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز

سامانه بیوراکتور غشایی یکی از سامانه­های نوین در تصفیه فاضلاب است. یکی از محدودیت­های این سامانه گرفتگی غشا می­باشد. ازآنجایی­که زمان ماند لجن (SRT) در این سامانه­ها مهم می­باشد لذا در این مطالعه، تأثیر پارامتر SRT در گرفتگی غشا بررسی شد. برای رسیدن به این هدف یک بیوراکتور غشایی طراحی و ساخته شد و برای سه زمان ماند لجن 12، 24 و 36 روز مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج به­دست آمده نشان داد که با توجه به این­که غلظت مخلوط جامد معلق (MLSS) با افزایش زمان ماند لجن افزایش یافت اما میزان فعالیت میکروبی کمی کاهش یافت. با این حال بازدهی حذف خواست اکسیژن شیمیایی (COD) تقریباً در تمامی زمان ماندها یکسان بود. تغییرات فشار مکشی نشان داد برای زمان ماند لجن 12 روز گرفتگی غشا بیشتر از 24 و 36 روز می­باشد. همچنین نتایج نشان داد توزیع اندازه ذرات لجن برای زمان ماند لجن 36 روز بیشتر از حالت­های دیگر است. علاوه بر آن مشخص گردید میزان محصولات میکروبی محلول (SMP) و مواد پلیمری خارج سلولی (EPS) با افزایش زمان ماند کاهش می­یابد. آنالیز شمارش ریزاندام­ها نیز نشان داد افزایش گرفتگی غشا مربوط به باکتری­های رشته­ای و یا دیگر جمعیت میکروبی نمی­باشد.

بیوراکتور غشایی, تصفیه فاضلاب, گرفتگی غشا, زمان ماند لجن, باکتری رشته‌ای