بهنام قابل دمیرچی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم رفتاری، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
غزل خانجانی - روانشناسی ورزش، دانشکده تربیت بدنی ،دانشگاه تهران
هدیه دباغ - کارشناسی ارشد روانشناسی ورزشی، گروه رفتار حرکتی و روانشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسن غرایاق زندی - استادیار روانشناسی ورزشی، گروه رفتار حرکتی و روانشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

مقدمه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین اعتیاد به تمرین و تعهد ورزشی در ورزشکاران حرفه ای در دوران قرنطینه و تعطیلی اماکن و رویدادهای ورزشی بر اثر ویروس کووید-۱۹ بود.روش شناسی: روش پژوهش حاضر، توصیفی همبستگی بود. نمونه آماری را ۱۳۴ورزشکار نخبه (۶۴ مرد) با حداقل ۵ سال سابقه فعالیت در رشته های مختلف ورزشی در سطح سوپرلیگ و ملی، با میانگین ۲۰/۸۷ (۱۵ تا ۳۵ سال) تشکیل دادند. برای سنجش تعهد ورزشی، پرسشنامه تعهد ورزشی اسکانلان و همکاران و برای اعتیاد به تمرین، سیاهه اعتیاد به تمرین تری و همکاران استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن و رگرسیون انجام شد.نتایج: نتایج نشان داد، بین تعهد ورزشی و مولفه های تعهد و لذت ورزشی، فشار اجتماعی و سرمایه گذاری شخصی با اعتیاد به تمرین رابطه مثبت معناداری وجود دارد. همچنین تعهد ورزشی و مولفه های آن %۲۹ تغییرپذیری در نمرات تعهد ورزشی را تبیین می کنند. همچنین سرمایه گذاری شخصی به طور معنادار اعتیاد به تمرین را پیش بینی کرد (p < ۰/۰۵).نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که در دوران قرنطینه ناشی از کووید- ۱۹با کاهش تعهد ورزشی، اعتیاد به تمرین ورزشکاران نیز کاهش پیدا می کند. همچنین مولفه سرمایه گذاری شخصی پیش بینی کننده مناسبی برای اعتیاد به تمرین است.

اعتیاد به تمرین, تعهد ورزشی, کووید-۱۹, ورزشکار نخبه