سید علی اکبر فلاح پور نوش آبادی - Islamshahr Branch, Islamic Azad University, Islamshahr, Iran
یاسر کاظم زاده - Department of Exercise Physiology, Islamshahr Branch, Islamic Azad University, Islamshahr, Iran
علی گرزی - Department of Sports Science, Zanjan University, Zanjan, Iran

مقدمه: مشاهده شده محتوای PGC-۱α در بیماری دیابت نوع ۲ کاهش مییابد. به علاوه، هایپوکسی به عنوان یک مداخلهگر درمانی جدید در دیابت نوع ۲ معرفی شده است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ۸ هفته هایپوکسی نورموباریک روزانه (۶۰دقیقه) بر محتوای PGC­۱α عضله نعلی، مقاومت به انسولین و گلوکز ناشتا در رتهای مبتلا به دیابت نوع۲ بود. روش بررسی: ۲۴ سر رت نر ویستار به سه گروه کنترل، دیابتی و هایپوکسی دیابتی تقسیم شدند. در گروههای دیابتی القا دیابت با روش HFD-STZ انجام شد. طرح شامل ۸ هفته، ۵ جلسه در هفته و ۶۰ دقیقه قرارگیری در هایپوکسی نورموباریک با اکسیژن ۴/۱۴% در گروه هایپوکسی دیابتی در هر جلسه بود. پس از اتمام طرح، نمونه بافت و خون جهت آنالیز استخراج شد. آنالیز آماری به وسیله تحلیل واریانس یکراهه انجام شد. یافتهها: نتایج آنالیز واریانس در هر سه متغیر  تفاوت معنیدار را نشان داد (۰۰۰۱/۰=p). نتایج آزمون تعقیبی تفاوت معنیداری بین گروههای کنترل و دیابتی (۰۰۰۱/۰=p)، کنترل و هایپوکسی دیابتی(۰۰۰۱/۰=p) و دیابتی با هایپوکسی دیابتی (۰۰۹/۰=p) در متغیر PGC-۱α نشان داد. همچنین آزمون تعقیبی بین هر سه گروه تفاوت معنیدار (۰۰۰۱/۰=p) را در متغیرهای گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین نشان داد. بحث و نتیجهگیری: با توجه به تاثیر هایپوکسی نورموباریک بر افزایش PGC-۱α، کاهش گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین، میتوان از هایپوکسی نورموباریک به عنوان استراتژی درمانی جدید در دیابت نوع ۲ استفاده کرد.

Type ۲ Diabetes, Blood Glucose, Insulin Resistance, Hypoxia, PGC-۱-alpha Protein, دیابت نوع۲, گلوکز خون, مقاومت به انسولین, هایپوکسی, PGC-۱α