خلیل ا... منیخ
مجید کاشف
علیرضا کاشف

مقدمه: کافئین یک محرک فیزیولوژیکی پر مصرف در سراسر جهان است. تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف کافئین(دوزهای  mg/kg ۵/۲ و mg/kg۵) بر زمان رسیدن به واماندگی، ضربان قلب،  فاصله QT و QTc در مردان جوان انجام شد. روش کار: در یک کارآزمایی نیمه تجربی ۳۰ دانشجوی سالم در یک طرح دوسویه کور در سه گروه دوز پایین کافئین mg/kg) ۵/۲( ، دوز متوسط  mg/kg)۵( و دارونما جایگزین شدند. پروتکل ورزشی شامل دویدن واماندهساز (با استفاده از آزمون بروس) روی نوار گردان بود. با استفاده از دستگاه الکتروکاردیو گرام ورزشی، در سه مرحله (قبل، ۴۵ دقیقه پس از مصرف کافئین و بلافاصله پس از رسیدن به واماندگی) الکتروکادیوگرام آزمودنی ها ثبت  شد. داده ها با استفاده از آزمون های ANOVA و ANOVA با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری P≤۰.۰۵ تحلیل شدند. یافته ها: زمان رسیدن به واماندگی در دو گروه کافئین (دوزهای mg/kg ۵/۲ و mg/kg۵) نسبت به گروه دارونما، افزایش معنی دار یافت(P≤۰.۰۵). ضربان قلب، فاصله QT و QTc در سه گروه مطالعه حاضر در حالت استراحت(۴۵ دقیقه بعد از مصرف کافئین) نسبت به حالت پایه و در حالت استراحت و بلافاصه پس از رسیدن به واماندگی در میان سه گروه تفاوت معناداری نداشتند. نتیجه گیری : با توجه به نتایج مطالعه حاضر، هر دو دوز پایین و متوسط(mg/kg۵/۲ و mg/kg۵) کافئین به یک اندازه موجب افزایش عملکرد استقامتی در مردان جوان می شوند و تاثیر مخربی بر پارامترهای رپلاریزاسیون بطنی ندارند. برای نتیجه گیری قطعی، مطالعات بیشتری ضرورت دارد.

caffeine, time to exhaustion, Heart rate, QT and QTc interval., کافئین, زمان رسیدن به واماندگی, ضربان قلب, فاصله QT و QTc.