خدامراد مومنی - استادیار گروه روانشنلسی و مشاوره دانشگاه رازی کرمانشاه
علی زکی یی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی دانشگاه رازی کرمانشاه
سمیرا رستمی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی دانشگاه رازی کرمانشاه

مقدمه و هدف: پرخاشگری یکی از مشکلات جدی و نگران کننده در کودکی و نوجوانی است و میتواند زمینهساز رفتارهای ضد اجتماعی دیگر شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه میزان پرخاشگری در بین کودکان دختر12-6 ساله بی سرپرست و کودکان دختر12-6 ساله دارای سرپرست است. روش: پژوهش حاضر از نوع مقایسهای مورد – شاهدی است که برای گروه مورد 15 نفر از دختران12-6 ساله بیسرپرست که در یکی از مراکز شبانهروزی بهزیستی شهر کرمانشاه نگهداری میشوند با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شدند و برای گروه شاهد 15 نفر از دختران12-6 ساله دارای سرپرست یک مدرسه به شکل تصادفی انتخاب شد سپس با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته که توسط مربیان مرکز و اولیاء مدرسه تکمیل شد میزان پرخاشگری کودکان مورد سنجشقرار گرفت.برای تجزیه و تحلیل دادهها مقدار t برای گروههای مستقل و ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرمافزاز آماری spss محاسبه شد. یافتهها: پس از جمعآوری دادهها و تجزیه و تحلیل آنها، نتایج به دست آمده نشان داد که در میزان پرخاشگری بین دو گروه مورد و شاهدتفاوت معناداری وجود ندارد.و بین میزان پرخاشگری دختران بی سرپرست و مدت نگهداری در مرکز شبانهروزی ارتباط معناداری وجود ندارد. نتیجهگیری: با توجه به یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که بین میزان پرخاشگری کودکان بیسرپرست نگهداری شده در مرکز بهزیستی و کودکان دارای سرپرست که با خانواده زندگی میکنند، تفاوت معناداری وجود ندارد

پرخاشگری، کودکان بیسرپرست، خانواده