در دهه های اخیر تمامی کلان شهرهای جهان، با روند توسعه شتابان شهری و افزایش مهاجرت و همچنین افزایش نیروی کار بیش از آنچه که یکشهر نیازمند است، باعث کاهش روند توسعه پایدار شهری در تمامی ابعاد و در نتیجه چالش های متفاوت زیست شهری شده است. همانطور که مشخص است جامعه ای که نتواند رشد جمعیتی خود را کنترل کند، مسلما در جهت فراهم سازی آسایش مدنی و اجتماعی شهروندان خود دچاربحران می شود و محیط زیستگاهی آن جامعه تبدیل به یک بستری می شود که فقط چارچوب های خیالی یک شهر را یدک می کشد. رویکردزیست پذیری و اکولوژیکی همانند توسعه پای دار، در دهه های اخیر در جهان مورد توجه شهرسازان قرار گرفته که حاصل افزایش آگاهی نسبت به الگوی ناپایدار شهری است. در این پژوهش سعی بر تعریف هر چه صریح تر از زیست پذیری و توسعه پایدار و رابطه این موضوع با یکدگیر شده استاز این رو در پژوهش حاضر سعی شده تا با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی، شاخص های توسعه پایدار و همچنین ابعاد آن من جمله بعدزیست پذیری بیان شود. هر چند به دلیل تازه و بکر بودن این رویکرد در ایران، با فقدان اطلاعات مواجه بوده ایم. و با ذکر نظریه ها و تجارب جهانی گوناگون سعی بر تفهیم این مبحث شده است. نتایج حاصل از تجارب جهانی نشان دهنده آن است که عامل زیست محیطی در تمامی ابعاد توسعه پایدار شهری باید مد نظر قرار بگیرد.