فرشاد علیزاده زوج - دانش آموخته کارشناسی ارشد آبیاری و زهکشی، بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز
علیرضا سپاسخواه - استاد بخش مهندسی آب و پژوهشگر مرکز مطالعات خشک سالی، بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز
رضوان طالب نژاد - استادیار بخش مهندسی آب و پژوهشگر مرکز مطالعات خشک سالی، بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز

امروزه بسیاری از مناطق جهان، به ویژه مناطق با سطح ایستابی کم عمق شور، با چالش های ناامنی غذایی و تغذیه ای روبرو هستند. اثر سطوح مختلف آب آبیاری با شوری ۲۰ دسی زیمنس بر متر (۱۰۰، ۷۵ و ۵۰ درصد آبیاری کامل) و کود نیتروژن (صفر، ۰/۷۱، ۱/۴۱ و ۲/۱۲ گرم در ستون خاک معادل صفر، ۱۰۰، ۲۰۰ و ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار) بر ر شد و محصول کینوا در لایسیمترهای استوانه ای به منظور ثابت نگه داشتن سطح ایستابی با شوری ۲۰ دسی زیمنس بر متر در عمق ۸۰ سانتی متری و در محیط گلخانه انجام گردید. نتایج نشان داد که کاهش آب آبیاری در هر سه تیمار سبب کاهش معنی دار محصول دانه نشد. اما تیمار FI (۵۰%) سبب کاهش معنی دار ۶ درصدی برای کل ماده خشک گردید. این در حالی است که کاهش آب آبیاری در تیمارهای FI (۷۵%) و FI (۵۰%) موجب کاهش ۱۹ و ۳۸ درصدی آب کاربردی و در نتیجه افزایش معنیدار بهره وری آب گردید که حاکی از استفاده مطلوب از آب زیرزمینی کم عمق در اثر اعمال کم آبیاری می باشد. همچنین افزایش کاربرد کود نیتروژن سبب افزایش معنی دار محصول و بهره وری آب گردید. بنابراین سطح کاربرد مناسب نیتروژن ۳۰۰ کیلوگرم بر هکتار و سطح آبیاری ۵۰ % آبیاری کامل تعیین گردید.

کم آبیاری، سطح ایستابی شور، بهره وری آب