بهنام فیضی - کارشناسی ارشد مهندسی سیستم های انرژی، پردیس دانشکدههای فنی، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
رودابه سمیعی - دکتری مهندسی محیط زیست، پردیس دانشکده های فنی، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
مریم پازکی - استادیار گروه مهندسی محیط زیست، پردیس دانشکده های فنی، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسین ابوالقاسمی - استاد گروه مهندسی شیمی، پردیس دانشکده های فنی، دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

در راستای برطرف نمودن مشکلات زیست محیطی ناشی از پلاستیک با منشا نفتی، کاهش استفاده از این مواد وجایگزینی آنها با پلیمرهای زیست تخریب پذیر مورد بررسی قرار گرفته است. ریزجلبک ها یک نوع از میکروارگانیسم هاهستند که می توانند برای به دست آوردن پلی هیدروکسی بوتیرات مورد استفاده قرار گیرند، زیرا آنها برای رشد به حداقل موادمغذی نیاز دارند و از نور و دی اکسیدکربن به عنوان منبع اصلی انرژی خود استفاده می کنند. در این مطالعه، ابتدا سه گونهریزجلبک اسپیرولینا ماکسیما، سینه کوکوس و ساینکوسیستیس کشت داده شد. آنالیز PHB بر روی ریزجلبک های اسپیرولیناو سینه کوکوس، میزان انباشت PHB را به ترتیب ۰/۱۸۵۷% و ۰/۸۹۳۶% و در ریزجلبک ساینکوسیستیس۱/۹۶۵۳% را نشانداد. سپس منحنی رشد و پلی هیدروکسی بوتیرات در زمان های مختلف کشت برای ریزجلبک ساینکوسیستیس رسم گردید.در انتها اثر منابع کربنی سدیم استات و گلوکز در افزایش پلی هیدروکسی بوتیرات در این ریزجلبک مورد بررسی قرار گرفت.مقدار بیوپلیمر در ریزجلبک ساینکوسیستیس از ۲/۲۳% تا ۱۱/۶۱% در حضور سدیم استات و ۹/۱۶% در حضور گلوکز افزایشیافت. نتایج این مطالعه نشان داد که میزان تولید PHB در ریزجلبک ساینکوسیستیس حدود ۵ برابر با افزودن منبع کربنیسدیم استات و حدود ۴ برابر با افزودن منبع کربنی گلوکز افزایش یافته است.

ریزجلبک، رشد ریزجلبک، پلی هیدروکسی بوتیرات، منابع کربنی