کریم گلشنی راد - استاد گروه تاریخ و باستان شناسی دانشگاه لرستان

داریوش بزرگ در سال ۵۲۲ ق.م بعد از سرکوب شورش گئومات مغ به سلطنت رسید و توانست حکومت هخامنشی را از جنله های مختلف به اوج عظمت برساند. اکثر پژوهشگران و محققین معتقدند که داریوش بر اساس مصلحت شخصی، در امر دادرسی به افراد می نگریسته است. کسانی را که نسبت به او وفادار بودند همیشه مورد محبت و گذشت قرار می داد ولی اگر شخصی وفاداری کمتری داشت نمی توانست توقع هیچگونه گذشتی ازسیستم دادگستری هخامنشی، بخصوص از داریوش داشته باشد. روش پژوهش در این تحقیق به صورت توصیفی و تحلیلی استفاده از منابع معتبر تاریخی می باشد. سوال پژوهش این است که آیا داریوش بزرگ شاهی مصلحت اندیش بود و هنگام دادرسی و بررسی جرم مجرمین، وفاداری یا عدم وفاداری آنها به شخص شاه را فقط در نظر می گرفت؟ با بررسی منابع یونانی و کتیبه های به جا مانده از دوره هخامنشی به ابن نتیجه می رسیم که داریوش پادشاهی عادل بود و هنگام دادرسی مجرمین، منافع شخصی را در نظر نمی گرفت. در عصر باستان داریوش به عنوام پادشاه قانون گذار و عادل معروف می باشد، کسی که تلاش می نمود مساوات را در میان اقشار مختلف جانعه ایجاد نماید.

داریوش، عدالت، دادرسی، مصلحت اندیشی