حسین ال کجباف
عثمان رئوف طاهر

دیوان رواندا در رای مورخ دوم سپتامبر ۱۹۹۸ به تبیین عناصر تشکیل دهنده جنایت نسل کشی و برخی جرایم وابسته به آن پرداخته و با شرحی نسبتا جامع از ارکان مادی و معنوی آن، اصحاب حقوق را در امکان تمیز دقیق جنایت نسل کشی از جنایت های علیه بشریت، جنایت های جنگی و جرایم مندرج در نظام های حقوقی ملی یاری می دهد. جالب ترین و دقیق ترین قسمت این رای در ارتباط با نسل کشی، به نکاتی مربوط می شود که دیوان در مورد عنصر روانی نسل کشی متذکر شده است. نسل کشی زمانی تحقق می یابد که قتل یا ایراد صدمات جسمی یا روحی، قراردادن در معرض شرایط زیستی نامناسب، جلوگیری از زاد و ولد و انتقال اطفال متوجه یک گروه ملی، قومی نژادی یا مذهبی بوده و با قصد نابودکردن تمام یا قسمتی از آن گروه انجام شود. این تحقیق، تلاش های بین المللی برای توجه به موضوعات حقوق بشر و حمایت از زنان و کودکان و حقوق بشردوستانه بین المللی، به ویژه نقش سازمان ملل و توافق نامه های بین المللی در این زمینه را برجسته می کند. نتایج نشان می دهد نسل کشی، جرمی قدیمی و مفهومی جدید است. البته از یک رهگذر توضیح نسل کشی به کسانی که از آن متاثر نشده اند سخت به نظر می رسد همگان با ضرورت مقابله قانونی با جرم قتل انسان ها آشنایند و هر کشوری نیز قانونی برای ممنوعیت و مجازات این جرم دارد. ولی کشتار جمعی یک گروه از انسان ها به دست گروهی دیگر در حوزه مسئولیت حقوقی متفاوتی جای می گیرد. قبل از پیدایش سلاح های کشتار جمعی هیچ انسانی به تنهایی نمی توانست یک میلیون انسان دیگر را به قتل رساند و به افراد زیادی نیاز داشت که وی را در این کشتار هولناک یاری نمایند. بنابراین، این عمل رفتار عده بسیاری بر علیه دیگران بود. در اصل نسل کشی رفتار گروهی خاص بر ضد گروهی است. در دهه های اخیر نسل کشی به نام اکثریت بر علیه اقلیت صورت گرفته است.

نسل کشی، زنان، کودکان، حقوق بین الملل