حسین حاتمی نژاد - عضو هیئت علمی دانشگاه تهران
فریاد پرهیز - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری, دانشگاه زنجان
مهرداد کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی توسعه منطقه ای، دانشگاه علامه طباطبائی

گردشگری را میتوان «صنعت سفید» نام نهاد، زیرا بر خلاف اغلب صنایع تولیدی، بدون آلوده سازی محیط زیست انسانی، زمینهساز دوستی و تفاهم بین ملتها و ارمغان آورنده صلح و صفا برای مردم است. گردشگری یکی از منابع درآمد و ایجاد اشتغال در سطح ملی است. گردشگری بخصوص در زمانی که سود فعالیتهای دیگر بخشهای اقتصادی در حال کاهش باشد، جایگزین مناسبی برای آنها و راهبردی برای توسعه است. براین مبنا دلیل اصلی توسعه گردشگری غلبه بر پایین بودن سطح درآمد و ارائه فرصتهای جدید شغلی و تحولات اجتماعی در جامعه است و میتواند امیدهایی را برای کاهش فقر بخصوص در نواحی که به نحوی دچار رکود اقتصادی شدهاند، فراهم آورد. ایجاد اشتغال، ارزآوری، تعادل منطقهای، کمک به صلح جهانی، کمک به سرمایهگذاری در میراث فرهنگی، بهسازی محیط، کمک به بهسازی زیستگاههای حیات وحش، توسعه نواحی روستایی دارای جاذبههای گردشگری و جلوگیری از برون کوچی جمعیت و مانند آن، از جمله مزایای این صنعت است. این مقاله پس از تشریح موانع و اثرات منفی گردشگری، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به تشریح گردشگری اجتماع محور به منظور ارایه راه حلی برای آن پرداخته است.

گردشگری, ظرفیت اجتماع, گردشگری اجتماع محور, مشارکت