کیوان صیدی - ۱. Department of Soil Science and Engineering, College of Agriculture, Isfahan University of Technology, Isfahan, Iran.
شمس اله ایوبی - ۱. Department of Soil Science and Engineering, College of Agriculture, Isfahan University of Technology, Isfahan, Iran.
کاظم نصرتی - ۲. Department of Natural Geography, Faculty of Earth Sciences, Shahid Beheshti University, Tehran, Iran.

هدف از این مطالعه، تعیین سهم نسبی منابع زیرحوضه در تولید رسوب بهوسیله دادههای پذیرفتاری مغناطیسی بهعنوان منشایاب در حوضه آبخیز چهلگزی سنندج است. به این منظور، ۲۰ نمونه از خروجی پنج زیرحوضه برداشت و پذیرفتاری مغناطیسی آنها اندازهگیری شد. نتایج تحلیل آزمون کروسکال والیس نشان داد هر سه ردیاب بسامد بالا، پایین و وابسته توانایی تفکیک حداقل دو منبع را دارا هستند. در مرحله دوم، سه ردیاب در منبع زیرحوضه بهوسیله تحلیل تشخیص آزمون شدند و دو ردیاب با توان تفکیکپذیری متفاوت، بسامد بالا ۸۸ درصد و پذیرفتاری وابسته با ۱۲ درصد و توان تفکیکپذیری هر دو ردیاب با هم در جداکنندگی زیرحوضهها برابر با ۹۰ درصد بود، بهعنوان ترکیب بهینه انتخاب شدند، پس این قابلیت را دارند که در مدل تعیین سهم نسبی رسوب شرکت داده شوند. نتایج مدل منشایابی رسوب بر اساس روش عدم قطعیت Bayesian نشان داد، زیرحوضههای تودارصمدی با ۴۴/۴ درصد بیشترین سهم و دویسه، چتان و چرندو بهترتیب با ۳۵/۵، ۷/۹ و ۴/۵ و مادیاندول با ۴/۴ درصد کمترین سهم را در تولید رسوب داشت. بر اساس نتایج موجود، زیرحوضههای تودارصمدی و دویسه دارای بیشترین میزان تولید رسوب بود، پس در اجرای برنامههای مدیریتی حفاظت خاک باید در اولویت قرار گیرند.

Sediment fingerprinting, Magnetic susceptibility, Chehelgazi catchment, Bayesian uncertainty model, منشایابی رسوب, پذیرفتاری مغناطیسی, حوضه آبخیز چهلگزی, مدل عدمقطعیت Bayesian