ابتهال زندی - کارشناس ارشد مدیریت جهانگردی_گرایش بازاریابی،دانشگاه علامه طباطبائی

رویکرد فقر قابلیتی که مزیت افراد را بر حسب قابلیت های آنها می سنجد،نخستین بار توسط آماریتا سن در اواسط دهه 1980 مطرح شد.در این رویکرد توجه اصلی معطوف به ارتقاء ظرفیت انسانی و کسب توانایی اداره یک زندگی شرافتمندانه است.از این رو نه تنها به دسترسی به تغذیه کافی و مسکن مناسب تاکید می شود،بلکه توانایی دسترسی به خدمات بهداشتی،آموزشی،مشارکت در تصمیم گیری و حفظ عزت نفس نیز مورد توجه است.از دیدگاه قابلیت،فقر به هیچ وجه به معنی نداشتن درآمد نیست بلکه به مثابه محرومیت از قابلیت های فردی و اجتماعی تعریف می شود راه حل آن نیز می بایست در رشد قابلیت های انسانی جستجو شود.به همین دلیل طرفداران این رویکردفقر را برحسب شاخص های انسانی و اجتماعی ارزیابی می کنند.هدف مقاله حاضر مقایسه وضعیت فقر قابلیتی بین شاغلین بخش هتل و بیمارستان در شهر تهران از طریق بررسی ابعاد مختلف توسعه انسانی و ارائه پیشنهاداتی جهت بهبود این ابعاد و در نتیجه کاهش فقر قابلیتی می باشد.

فقر قابلیتی،توسعه انسانی ،توانمند سازی،هتل ،بیمارستان