احمد زارع شحنه
رضا متاجی
محمدجواد ضمیری
محمد مرادی شهربابک

اثر بتاآدرنرژیک آگونیست متاپروترنول، بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و مصرف غذای روزانه بره های ماده ورامینی ارزیابی گردید. ۳۰ راس بره ماده به طور تصادفی در یک طرح بلوک کاملا تصادفی، در سه گروه (تیمار) و دو بلوک (وزن) قرار گرفتند. جیره غذایی برای تمامی گروه ها مشابه بود (انرژی قابل سوخت و ساز ۶/۲ مگاکالری در کیلوگرم و پروتئین خام ۹/۱۴ درصد) و به صورت دسترسی آزاد تغذیه شدند. متاپروترنول به شکل زیرپوستی در سه دوز صفر (شاهد)، ۷ و ۱۴ (دوز زیاد) میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیک تزریق شد. فاصله دو تزریق ۱۰ روز و مدت مصرف آن ۶۰ روز بود. بره ها هر ۲۰ روز یک بار وزن کشی شدند. متاپروترنول تاثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی داشت (۰۵/۰>P) به طوری که دوز زیاد و شاهد به ترتیب بیشترین و کمترین افزایش وزن روزانه (۳/۱۷۶ و ۱۳۷ گرم در روز) و بهترین و بدترین ضریب تبدیل غذایی (۴۴/۶ و ۸۵/۸) را داشتند. متاپروترنول تاثیری بر میزان خوراک مصرفی نداشت. اختلاف معنی داری در وزن لاشه گرم، لاشه گرم بدون دنبه، بازده لاشه و سطح مقطع ماهیچه راسته وجود داشت (۰۱/۰>P) بیشترین مقادیر مربوط به دوز زیاد متاپروترنول، و کمترین مقادیر مربوط به گروه شاهد بود. وزن چربی داخلی و دنبه در گروه شاهد بیشتر از تیمارهای دیگر بود (۰۱/۰>P) اختلاف معنی داری در آلایش خوراکی و غیرخوراکی (کلیه ها، جگر، قلب، شش ها، پوست و طحال) وجود نداشت. درصد چربی و پروتئین خام لاشه اختلاف معنی داری را در میان گروه ها نشان داد (۰۵/۰>P) ، که بیشترین درصد چربی در شاهد (۵۶/۳۷ درصد) و کمترین مربوط به دوز زیاد (۶۶/۲۹ درصد)، و در مورد پروتئین خام، کمترین درصد متعلق به گروه شاهد (۶۳/۱۵ درصد) و بیشترین آن مربوط به دوز زیاد (۸۹/۱۸ درصد) بود.

Metaproterenol, Daily gain, Carcass composition, Lamb., متاپروترنول، رشد، ترکیب لاشه، بره