Mohammad Javad Eshraghi - semiconductor, material and energy research center

در این تحقیق، رشد لایه های کربن شبه الماسی (DLC) با استفاده از روش رسوب دهی شیمیایی از فاز بخار به کمک پلاسما (PECVD) بر روی زیرلایه ی AISI ۳۱۶L انجام شد. به منظور بهبود چسبندگی این پوشش برروی فولاد قبل از فرآیند پوشش دهی، از عملیات نیتروکربوراسیون پلاسمایی استفاده شد. رفتار سلول استئوبلاست G۲۹۲ بر فولاد فاقد پوشش، فولاد نیتروکربوره شده و فولاد پوشش داده شده با DLC مقایسه شد. نتایج حاصل از طیف سنجی رامان نشان داد که این پوشش از ۳۹% پیوندهای الماسی یا sp۳ برخوردار می باشد. نتایج حاصل از آزمون سمی بودن سلولی نمونه ها نشان داد که در فولاد L۳۱۶ حدود ۲۹ درصد از سلول-های استئوبلاست زنده مانده اند که دارای زیست سازگاری مناسبی نمی باشد. فرآیند نیتروکربوراسیون و پوشش دهی DLC به دلیل زیست سازگاری و پایداری شیمیایی آن به عنوان مانعی برای رهایش عناصر سمی در آلیاژ عمل کرده و زیست سازگاری این فولاد را تاحد زیادی بهبود می بخشد. بدین صورت که پس از فرآیند نیتروکربوراسیون و پوشش دهی DLC درصد زنده ماندن سلول های استئوبلاست به حدود ۴۰ درصد و ۷۱ درصد افزایش یافت.

کربن شبه الماسی, پوشش, زیست سازگاری, نیتروکربوراسیون پلاسمایی, رسوب دهی شیمیایی بخار به کمک پلاسما